Profezie della Sibilla (Gatsos)
Βέγιαλα λαλά λεγιά
βάλαλα λεγιά λαλά!
Απ’ της μάνας μου το μήτρα
έχω μάθει ν’ αγρυπνώ
καίω θειάφι μες στη χύτρα
και διαβάζω τον καπνό.
Όποιος ψηλά δεν πέταξε δεν ξέρει τι `ναι κάστρο
κι όποιος το φως δεν άγγιξε ποτέ δε γίνεται άστρο.
Βέγιαλα λαλά λεγιά
βάλαλα λεγιά λαλά!
Την πιστή μου κουκουβάγια
κάθε νύχτα τη ρωτώ
και μασώντας άγια βάγια
σ’ άλλα σύνορα πετώ.
Όποιος τον πόνο γνώρισε θά `χει αδερφό τον πόνο
κι όποιος φοβάται το θάνατο θα τον σηκώνει στον ώμο.
Βέγιαλα λαλά λεγιά
βάλαλα λεγιά λαλά!
Το παλιό μου το κιτάπι
έχει ξεθωριάσει πια
ποιος θυμάται την αγάπη
ποιος πιστεύει σ’ ανθρωπιά;
Μα η αγάπη
θα ξαναζήσει πάλι με τον πόνο της
το γκρέμισμά της πάλι θ’ αντικρίσει
θα δει να χάνονται όλα κι όμως πάντα
με το σκοτάδι μπρος σκοτάδι πίσω της
πάντα και πάλι και ξανά
πάντα θα ζει και πάντα θά `ναι αγάπη.
Véghiala lalà leghià
vàlala leghià valà !
Dall'utero di mia madre
ho imparato a vegliare
brucio zolfo nella pentola
e ne leggo il fumo.
Chi in alto mai volò non sa che sia un castello
e chi non abbracciò la luce non diventa mai una stella.
Véghiala lalà leghià
vàlala leghià valà !
La mia fidata civetta
interrogo tutte le notti
e masticando bacche sacre
m'involo per altre contrade.
Chi conobbe il dolore lo avrà come fratello
e chi la morte teme la porterà in spalla.
Véghiala lalà leghià
vàlala leghià valà !
Il mio vecchio taccuino
è oramai sbiadito
chi si ricorda dell'amore
chi ci crede alla bontà?
Ma l'amore
rivivrà col suo dolore
il suo precipizio si aprirà ancora
vedrà perdersi ogni cosa, eppure sempre
col buio davanti col buio alle spalle
sempre e poi sempre e ancora
sempre vivrà e sempre sarà amore.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 11.08.2007