Dignum est (Elytis)
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου η αλκή μες στο ζωο που οδηγεί τον ήλιο το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι και του μαύρου καπνού το κηρύκειο Ο Μαϊστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος η Τραμουντάνα, η Όστρια ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι. ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο τα νησιά με το σπόνδυλο καποιανού Δία τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα φλόκο Στο γαρμπή τ’ αρμενίζοντας πόντζα λαμπάντα έως όλο το μάκρος τους τ’ αφρισμένα με λιτρίδια μαβιά και με ηλιοτρόπια Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος η Θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη η Κως, η Ίος, η Σίκινος ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι αντίκρυ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι ένα πούπουλο ύπνου που ανεβαίνει το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ’ αλώνια ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε : ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία Χαίρε της ερημίας των νήσων η Αγία Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των κήπων Χαίρε που αρμόζεις τη ζωνη του Οφιούχου Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώμα που ανεβάζει μιάν οσμή κεραυνού σαν από θειάφι του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν οι νεκροί άνθη της αύριον Μιας νυχτός Ιουνίου η νηνεμία γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει της χαράς η στιγμή λίγο πριν κλάψει ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες τα κορίτσια τ’ Αγγεία των Μυστηρίων τα γεμάτα ως πάνω και τ’ απύθμενα Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι τα ηλιόβόρα και τα σεληνοβάμονα Η Ερση, η Μυρτω, η Μαρινα η Ελενη, η Ρωξανη, η Φωτεινη η Αννα, η Αλεξανδρα, η Κυνθια ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο δάκρυ ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια των παιδιών που κρατιούνται χέρι χέρι των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται Των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια ένας φάρος που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη το τριζόνι το επίμονο καθώς η τύψη και το μάλλινο έρημο μέσα στ’ αγιάζι ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει ποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει ποιό το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσμου : ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική Αιέν αιέν ο λόγος και Τρόπις η αστρική Νυν των λεπιδόπτερων το νέφος το κινούμενο Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο Νυν το περίβλημα της Γης και η Εξουσία Αιέν η βρωση της Ψυχής και η Πεμπτουσία Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο Μέγας Οφθαλμός Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Ανθρώπου Νυν Νυν το μηδέν και ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !		E' COSA BUONA E GIUSTA la luce e la prima preghiera dell'uomo incisa nella pietra la forza dentro il bruto che guida il sole la pianta che cinguettò e ne uscì il giorno La costa dove si tuffa ed erge il collo un cavallo di pietra cavalcato dal mare le innumerevoli piccole voci turchine la grande bianca testa di Poseidone I venti aùguri che officiano che sollevano il mare come una Theotokos che soffiano e accendono le arance che fischiano sui monti e arrivano Gli imberbi novizi della burrasca i corrieri che hanno percorso le miglia celesti i figli di Ermes col petaso adunco e col caducéo di nerofumo Il Maestrale il Levante il Garbino il Ponente il Grecale lo Scirocco la Tramontana l'Austro E' cosa buona e giusta il tavolo di legno il vino biondo segnato dal sole i giochi dell'acqua sul tetto l'albero frondoso che nell'angolo adempie il suo sacro officio Le scogliere e le onde mano nella mano un' impronta che una sapienza ha composto nella sabbia una cicala che da sola ne ha accordate altre migliaia la coscienza splendente come un'estate LE ISOLE col minio e la polvere nera le isole col rocchio di qualche Zeus le isole coi porticcioli solitari le isole che bevono le azzurre sorgenti dei vulcani Col meltemi orzandole al contro-fiocco col garbino scapolandole barra alla banda spumeggianti per quanto son lunghe di fiori malva e di girasoli Sifanto, Amorgo, Alonisso Taso, Itaca, Santorino Coo, Io, Sicandro E cosa buona e giusta che sul pilastro di pietra di fronte al mare sosti Mirtò come un bell'otto o come un orcio col cappello di paglia del sole in una mano Il mezzogiorno bianco e poroso una piuma di sonno volitante l'oro spento dentro i portali e il cavallo rosso che ha preso la fuga E' cosa buona e giusta quando si festeggia la memoria dei santi Quirico e Giulita che un prodigio divampi nelle aie dei cieli che sacerdoti e uccelli cantino il Salve: SALVE o Riarsa e salve o Verdeggiante Salve o Impenitente con la spada prodiera SALVE a te, al cui tocco svaniscono le piaghe Salve a te che ti desti e avvengono prodigi SALVE o Selvaggia del paradiso degli abissi Salve o Santa della solitudine delle isole SALVE o Madre dei sogni salve o Marittima Salve o Portatrice di Ancora e Quinquestellata SALVE a te che indori il vento coi capelli sciolti Salve a te che con bella favella domi il demone SALVE a te che appronti i Libri degli uffici degli Orti Salve a te che cingi la cintura del Serpentario SALVE infallibile e venerabile schermitrice Salve o profetica e dedàlea E' COSA BUONA E GIUSTA la terra che esala un odore sulfureo di fulmine l'abisso della montagna dove fioriscono i morti fiori del domani Una notte di Giugno senza vento gelsomini e gonne nella campagna la lucciola delle stelle che ascende l'istante di gioia prima del pianto LE FANCIULLE verzura dell'utopia le fanciulle Pleiadi ingannate le fanciulle Vasi dei Misteri quelli pieni fino all'orlo e quelli senza fondo Quelle acerbe nell'ombra eppure miracoli quelle inscritte nella luce eppure tenebra quelle che ruotano come fari su se stesse quelle che si pascono di sole e quelle che si tingono di luna Ersi, Mirtò, Marina Elena, Rossana, Fotinì Anna, Alessandra, Cinzia E' COSA BUONA E GIUSTA la lacrima innocente che spunta lenta sugli occhi belli dei ragazzi che si tengono per mano dei ragazzi che si guardano senza parlarsi Il balbettio degli amori sopra gli scogli un faro che ha lenito un dolore secolare il grillo ostinato come il rimorso e il tabarro solitario nel gelo mattutino E' COSA BUONA E GIUSTA la mano che ritorna dall'orrore delle uccisioni ed ora sa qual è in verità il cosmo che sovrasta quale l' "ora" e quale il "sempre" del cosmo: ORA il selvatico del mirto ora il frastuono del Maggio SEMPRE l'estrema consapevolezza sempre la piena luce Ora ora l'illusione e la simulazione del sonno Sempre sempre la ragione e la Carena siderale Ora la nuvola agitata dei lepidotteri Sempre la luce dei misteri che aleggia intorno Ora l'involucro della Terra e l' Arbitrio Sempre l'alimento dell'anima e la quintessenza Ora l'irrimediabile opacità della Luna Sempre lo splendore oro-azzurro della Via Lattea Ora la confusione dei popoli e il nero Numero Sempre la statua della Giustizia e il grande Occhio Ora l'umiliazione degli Dei Ora la cenere dell'Uomo Ora ora il nulla e SEMPRE IL COSMO, IL PICCOLO, IL GRANDE !
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 12.08.2007

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info