Βicycles without breaks
Βαδίζω μαζί σου σε ζωγράφων αυλή
όμως το νιώθω ότι θέλεις να φύγω
κι αν βρίσκομαι μόνος σε μια ξένη γης
συνήθισα να είμαι μόνος
Ποδήλατα οι σκέψεις δίχως φρένα κι αυτές
πηγαίνουμε πάντα άκρη στην άκρη
για να συναντήσουν βραχνούς εραστές
πνοή να τους δώσουν και δάκρυ
...σε μιαν άκρη...
Καράβια μπροστά μου τυφλοί στεναγμοί
βαμμένοι στα γκρι με κοιτάνε
χωρίς να ρωτήσουν πετάνε σχοινί
και πιο μακριά σου με πάνε
Κάτι με σφίγγει θα με λιώσει θαρρώ
όμως μωρό μου πρέπει να φύγω
είν’ ο χορός μου μιας πόρνης χορός
μόνο που αξίζει πιο λίγο
...πιο λίγο...
...είν’ η αγάπη...
I walk with you in the courtyard of the painters
I feel however that you want me to leave
And if I find myself in a foreign land
Well, I got used to be alone
The thoughts are bicycles without breaks
And we always ride them corner after corner
To meet hoarse lovers
To blow them a breath and give them a tear
... In a corner
In front of me - boats, blind sighs
Painted in grey and stare at me
Without asking they pull the rope
And drag me so far away from you
Something clamps me, I guess it will melt me
However, my love, I have to leave
This is my dance, my prostitute dance
Only that it deserves a bit more
... A little more
... Is love
Y!!! © 14.08.2007