Mondo, adesso sei la mia ferita (Lina Nikolakopoùlou)
Στην αλυσίδα τη βαριά
θα ψάξω εγώ παρηγοριά
γιατί και τούτη τη ζωή
τι να την κάνω.
Στην παγωνιά της φυλακής
να βρεις καρδιά να κρατηθείς
που πας στ’ αγκάθια κι αγαπάς
κι όλο σε χάνω.
Κόσμε μου `γινες πληγή
κι είναι το γρήγορο π `αργεί
που μ `ορμήνεψε να πιω και να μεθύσω
για να παρηγορηθώ
μη τυχόν και λυπηθώ
την κακούργα την αγάπη της
να σβήσω
κι ας χαθώ.
Στη συννεφιά του Γολγοθά
σ’ ένα σταυρό που με μεθά
θα γίνει η σκέψη σου καρφί
να με καρφώνει.
Και ξημερώματα Μαγιού
θα λάβεις μάνα ενός σου γιου
τ’ άσπρο πουκάμισο
το μαύρο παντελόνι.
Nella pesante catena
cercherò io consolazione
perché anche di questa vita
che me ne faccio.
Nel gelo della prigione
fatti coraggio e aggrappati
tu che tra le spine sai andare e amare
mentre io ti perdo senza rimedio.
Mondo, adesso sei la mia ferita
e quello che è veloce, proprio quello si fa lento
e mi ha spinto a bere e a ubriacarmi
per consolarmi
per non dovermi casomai compiangere
per spegnere il suo malefico
amore
e possa io pure andare alla malora.
Sul Golgota rannuvolato
su una croce che mi ubriaca
il pensiero di te diventerà un chiodo
per inchiodarmi.
E in un' alba di Maggio
prenderai mamma di un figlio tuo
la camicia bianca
e i pantaloni neri.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 15.08.2007