Le navi degli amori (Alkis Alkeos)
Όταν ο άνεμος φυσά
κι οι άνθρωποι σωπαίνουν
κάτι σκιές με προσκαλούν
στις έρημες μαρίνες
τα πλοία των ερώτων μας
μου δείχνουν που πεθαίνουν
και τριγυρνούν στην πλώρη τους
νεράιδες και σειρήνες
Πάνω στον πάγκο ενός καφέ
τα βρόχινα τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν
και της ζωής το ψέμα
κι εγώ δειλά τους απαντώ
κοιτώντας τα κατάρτια
η δύση κι η ανατολή
έχουν το ίδιο αίμα
Έτσι στα καθημερινά
αμήχανοι γυρνάμε
παιδιά που παίζουν στη βροχή
με τρυπημένη μπάλα
μα κάποιος γέρος ναυτικός
μας είχε πει θυμάμαι
πως πάντα μέσα μας θα ζουν
τα μπάρκα τα μεγάλα
Τρικάταρτο η αγάπη σου
και ο καιρός αρμύρα
μια Κυριακή σ’αντίκρισα
και μού’κλεψες το φως μου
ό, τι με πνίγει ν’αγαπώ
είν’η δική μου μοίρα
καλά ταξίδια, μάτια μου,
στις θάλασσες του κόσμου ...
Quando soffia il vento
e gli uomini tacciono
certe ombre mi invitano
alle marine deserte
le navi dei nostri amori
me li mostrano agonizzanti
e sulle loro prue si aggirano
fate e sirene
Sulla panca di un "Caffè"
i loro occhi rugiadosi
mi domandano dei naufragi
e dell'inganno della vita
e io per spaventarle rispondo
guardando l'alberatura
"Tramonto e alba
hanno lo stesso sangue"
Così alle cose quotidiane
ritorniamo perplessi
bambini giocano sotto la pioggia
con una palla bucata
ma un vecchio marinaio
ci aveva detto, ricordo,
che sempre dentro di noi sarebbero vissute
le grandi navi
Un trealberi il tuo amore
e salsedine il tempo
una Domenica t'incontrai
e mi rubasti la mia luce
ciò che mi costringe ad amare
è il mio destino
fa' buon viaggio, tesoro
sui mari del mondo...
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 15.08.2007