Il sogno (M. Theodorakis)
Δυο γιους είχες μανούλα μου
δυο δέντρα, δυο ποτάμια,
δυο κάστρα Βενετσιάνικα,
δυο δυόσμους, δυο λαχτάρες.
Ένας για την ανατολή
κι ο άλλος για τη δύση
κι εσύ στη μέση μοναχή
μιλάς, ρωτάς, μιλάς, ρωτάς
τον ήλιο.
Ήλιε που βλέπεις τα βουνά,
που βλέπεις τα ποτάμια
όπου θωρείς τα πάθη μας
και τις φτωχές μανούλες.
Αν δεις τον Παύλο φώναξε
και τον Ανδρέα πες μου.
Μ’ έναν καημό τ’ ανάστησα
μ’ έναν λυγμό τα γέννου.
Μα κείνοι παίρνουνε βουνά
διαβαίνουνε ποτάμια
ο ένας τον άλλο ψάχνουνε
για ν’ αλληλοσφαγούνε.
Κι εκεί στο πιο ψηλό βουνό,
στην πιο ψηλή ραχούλα
σιμά κοντά πλαγιάζουνε
κι όνειρο ί κι όνειρο ίδιο βλέπουν.
Στης μάνας τρέχουνε κι οι
δυο το νεκρικό κρεβάτι.
Μαζί τα χέρια δίνουνε της
κλείνουνε τα μάτια.
Και τα μαχαίρια μπήγουνε
βαθιά μέσα στο χώμα.
Κι απέκει ανέβλυσε νερό
να πιεις να ξε να πιεις να ξεδιψάσεις.
Due figli avevi, mammina,
due alberi, due fiumi,
due fortezze veneziane
due erbe odorose, due anime ardenti.
Uno per l' oriente
e l'altro per l'occidente
e tu da sola in mezzo
parli, fai domande, parli, fai domande
al sole.
O sole, che vedi le montagne,
che vedi tutti i fiumi
e lì scorgi le nostre pene
di noi povere madri.
Se vedi Paolo, chiamami
se vedi Andrea, dimmelo.
Li ho concepiti nel dolore
singhiozzando li ho partoriti.
Ma loro prendono la via dei monti
attraversano fiumi
si cercano l'un l'altro
per darsi reciproca morte.
E là sul monte più alto,
sulla cresta più affilata
si coricano vicini vicini
e fanno lo stesso sogno.
Tutti e due corrono dalla madre
al suo letto di morte.
Insieme le tendono le mani
le chiudono gli occhi.
E i loro coltelli conficcano
profondamente nella terra.
E di lì zampillò una fonte
bevine, e ancora bevine ti disseterai.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 28.08.2007