Sei tramontata, stella mia (Ritsos)
Βασίλεψες αστέρι μου,
βασίλεψε η πλάση.
Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο,
το φέγγος του έχει μάσει.
Κόσμος περνά και με σκουντά,
στρατός και με πατάει
κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά
ουδέ σε παρατάει.
Την άχνα απ’ την ανάσα σου
νιώθω στο μάγουλό μου,
αχ, κι ένα φως, μεγάλο φως
στο βάθος πλέει του δρόμου.
Τα μάτια μου σκουπίζει τα
μια φωτεινή παλάμη.
Αχ κι η λαλιά σου, γιόκα μου
στο σπλάχνο μου έχει δράμει.
Και να που ανασηκώθηκα,
το πόδι στέκει ακόμα.
Φως ιλαρό λεβέντη μου
μ’ ανέβασε απ’ το χώμα.
Σημαίες τώρα σε ντύσανε,
παιδί μου εσύ κοιμήσου.
Κι εγώ τραβώ στ’ αδέρφια σου
και παίρνω τη φωνή σου.
Sei tramontata, stella mia,
è tramontato tutto il firmamento.
E il sole, gomitolo tenebroso,
ha riavvolto la sua luce.
Passa gente e mi urta,
passano soldati e mi calpestano,
ma io, il mio sguardo non si volge
il mio sguardo non si stacca da te.
Il soffio del tuo respiro
lo sento sulla mia guancia,
ah!, e una luce, un grande luce
scorre sul fondo della strada.
I miei occhi li asciuga
una mano di luce,
ah!, e le tue parole, figlio mio
sono scese nelle mie viscere.
Ecco: mi sono alzata
le gambe ancora reggono:
una luce radiosa, mio prode,
mi ha sollevato da terra.
Ora sei rivestito di bandiere.
Bimbo mio, dormi, tu,
e traggo io ai tuoi fratelli
e prendo la tua voce.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 28.08.2007