Fata (Nereide)
Μια νεράιδα κάποιο βράδυ
σ’ ένα πέτρινο πηγάδι
έκλαιγε για το σμαράγδι
που `χασε μες στο θολό νερό.
Ένα νέο παλληκάρι
του ανέμου το καμάρι,
μόνο βγαίνει στο φεγγάρι
σ’ ένα δρόμο δίχως γυρισμό.
Ποια είμαι εγώ ποιος είσαι εσύ,
ποιος στης αγάπης το βωμό
θα θυσιαστεί;
Όμορφη σαν νέα μέρα
λαμπερή σαν τον αστέρα
ημερεύει τον αγέρα,
την ομορφιά ποιος θ’ αρνηθεί;
Στη ματιά της μαγεμένος
στο φιλί της διψασμένος
μες στου πάθους του το μένος,
πέφτει στον άγνωστο βυθό.
Ποια είμαι εγώ ποιος είσαι εσύ,
ποιος στης αγάπης το βωμό
θα θυσιαστεί;
Ποιος θα βρει το δαχτυλίδι,
ένα αγύριστο ταξίδι
στης αγάπης το παιχνίδι,
όποιος δοθεί θα νικηθεί.
Η ψυχή της θα γνωρίσει,
το σμαράγδι θα κρατήσει
μα το φως δε θ’ αντικρίσει
τώρα που εκείνη έχει χαθεί,
Ποια είμαι εγώ ποιος είσαι εσύ,
ποιος στης αγάπης το βωμό
θα θυσιαστεί;
Una fata nella sera
al suo pozzo di pietra
piangeva per lo smeraldo
perduto nell’acqua torbida.
Un giovane coraggioso
l'orgoglio del vento,
cammina solitario con la luna
nella sua strada senza ritorno.
Chi sono io, chi sei tu,
chi si immolerà sull'ara
dell'amore?
Bella come il nuovo giorno,
Splendente come una stella,
(lei) placherà il vento,
chi può resistere alla bellezza?
Affascinato dai suoi occhi
assetato del suo bacio
travolto dalla passione,
si buttò nell’ignoto fondo.
Chi sono io, chi sei tu,
chi si immolerà sull'ara
dell'amore?
Chi troverà l’anello
avrà un viaggio senza ritorno (morirà),
nel gioco dell’amore
chi darà se stesso sarà vinto
La sua anima conoscerà
lo smeraldo prenderà
ma la luce non vedrà
ora che lei non ce più.
Chi sono io, chi sei tu,
chi si immolerà sull'ara
dell'amore?
murex, Raf © 28.08.2007