Stavi alla finestra (Ritsos)
Στο παραθύρι στεκόσουν
κι οι δυνατές σου οι πλάτες
φράζαν ακέρια τη μπασιά
τη θάλασσα τις τράτες.
Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος
πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ’ αυτί σου σπίθιζε
η γαζία τ’ αποσπερίτη.
Κι ήταν το παραθύρι μας
η θύρα όλου το κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο
που τ’ άστρα ανθίζαν φως μου.
Κι ως στεκόσουν και κοίταζες
το λιόγερμα ν’ ανάβει
σαν τιμονιέρης φάνταζες
κι η κάμαρα καράβι.
Και μες στο χλιό και γαλανό
το απόβραδο έγια λέσα
μ’ αρμένιζες στη σιγαλιά
του γαλαξία μέσα.
Και το καράβι βούλιαξε
κι έσπασε το τιμόνι
και στου πελάγου το βυθό
πλανιέμαι τώρα μόνη.
Stavi alla finestra
e le tue possenti spalle
escludevano tutta l'entrata,
il mare, i pescherecci.
E la tua ombra come un arcangelo
inondava la casa
e lì sul tuo orecchio brillava
la mimosa di Espero.
Ed era la nostra finestra
la porta del mondo intero
e si apriva sul paradiso
dove fiorivano le stelle, luce mia.
E quando stavi lì e guardavi
accendersi il tramonto,
tu sembravi un timoniere
e la stanza una nave.
E nella tiepida e azzurra
serata, oh issa,
mi facevi navigare
nella bonaccia della Via Lattea.
Ma la nave è naufragata
e si è spezzato il timone
e nell'abisso del mare
ora mi aggiro sola.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 28.08.2007