Birds of woe
Ξέρω κάτι πουλιά
μαύρα πουλιά πουλιά πικρά
πουλιά της δυστυχίας
ζουν σε χώρα συμφορά,
όπου αρρώστια κυβερνά
το αίμα και τη στάχτη
κι όταν στην πόλη κατεβεί το βράδυ,
κι αρχίζει ατέλειωτη η γρια βροχή,
φτάνουν στην πόλη τα πουλιά
στις στέγες στα παράθυρα
κι όνειρα ανθρώπων κλέβουν
τελειώνει όμως η βραδιά
σκούζουν και κλαίνε τα πουλιά
γυρνούν στην εξορία
και η βροχή καλή γιαγιά
καλλιεργεί ψιχαλιστά
τα ίδια παραμύθια
ό, τι καλό κι αν μου χαρίσετε
εγώ θα φύγω πάλι
γιατί αγαπώ κάτι πουλιά,
μαύρα πουλιά πουλιά πικρά,
πουλιά της δυστυχίας.
I know some birds, black birds
bitter birds, birds of woe
they live in regions of misfortune
where sickness rules
sickness terror ashes
And when evening falls in the city
and the unceasing lashing, lashing rain begins
the birds arrive in the city
on the roofs, at the windows
and they steal people’s dreams
However the evening ends
the birds scream and cry
they return into exile
And the rain – good granny! -
drizzles into their heart
fragments of fairytales
However many birds you give me
me, I’m going to leave again;
because I love some birds
black birds, bitter birds
birds of woe
Δαβιδ © 16.09.2007