The streets
Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι,
το φως δε λέει συγγνώμη,
τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται,
μάτια που κλαίτε μ’ αρρωσταίνετε
ζητώντας τ’ όνειρο
μια ζωή παραμύθι κι όνειρο.
Κλειδί που σπάει στη μέση
η λογική μου κι η τρέλα μου
μια μολυβιά στη φανέλα μου
την Κυριακή σαν ξυπνήσω γέλα μου,
φοβάμαι φως μου
μ’ ένα σώμα μια ψυχή
δίδυμος γκρεμός η ενοχή.
Εμείς οι δυο κι οι φόβοι
ψωμί ζεστό που κόβει
ένας εργάτης κάπου απέναντι
όσα σου δίνω είναι έναντι
σε κάποια πρέπει μου
μια ζωή να χωράει στη τσέπη μου.
You, me and the streets
Light never feels sorry
it just shivers, goes down and resurrects
Crying eyes make me feel sick,
asking for a dream
a life like fairytale and dream
A key broken in the middle
is my sanity and my madness
a pencil mark in my shirt
Smile to me when I wake up on Sunday
-I’m afraid, my light-
With one body and one soul
Quilt and precipice are twins
You, me and fears
Hot bread, sliced
by a worker across the street
Everything I am giving to you
is against my hesitations
Life can be held in my pocket
mephistopheles © 18.10.2007