La croce (N. Gatsos)
Ήταν μεσημέρι στα ρολόγια τ’ ουρανού
ήτανε σκοτάδι στα μεσάνυχτα του νου
τότε που σε πήραν κι ήρθα πρώτη να σε βρω
καρφωμένο απάνω σ’ ένα δέντρινο σταυρό.
Γύρω σου ποτάμια, κυπαρίσσια και βουνά
σού `δειχναν το δρόμο που δε βγάζει πουθενά.
Ήμουνα για σένα και γυναίκα κι αδερφή
πότε Παναγιά σου πότε λύκαινα κρυφή
μού `δινες μαχαίρι να μοιράσω το ψωμί
χάρη δε ζητούσες δε ζητούσες πληρωμή.
Τώρα είσαι ξένος τα πουλιά δε χαιρετάς
σ’ άλλα περιβόλια φτερουγίζεις και πετάς.
Γράφω τ’ όνομά σου στ’ ασημένιο το νερό
τι να περιμένω πες μου τι να καρτερώ
ξέρω πως αν ήταν και ξυπνούσες μιαν αυγή
πάλι το σταυρό σου θά `χαν έτοιμο στη γη.
Era mezzogiorno agli orologi celesti
era tenebra nelle mezzanotti della mente
allorquando ti presero e giunsi per prima a trovarti
inchiodato sopra una croce di legno.
Intorno a te fiumi cipressi e montagne
ti indicavano la strada che non porta da nessuna parte.
Ero per te e moglie e sorella
ora la tua Madonna ora una lupa infrattata
mi davi un coltello per dividere il pane
non chiedevi un grazie non chiedevi ricompensa.
Ora sei uno straniero non saluti gli uccelli
verso altri campi batti le ali e ti involi.
Scrivo il tuo nome nell'acqua d'argento
che devo attendere dimmi che devo aspettare
lo so che se fosse un'alba e ti svegliassi
ancora una volta la tua croce sarebbe pronta sulla terra.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 18.10.2007