Noi che siamo rimasti (N. Gatsos)
Εμείς που μείναμε
στο χώμα το σκληρό
για τους νεκρούς
θ’ ανάψουμε λιβάνι
κι όταν χαθεί
μακριά το καραβάνι
του χάρου του μεγάλου πεχλιβάνη,
στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό.
Εμείς που μείναμε
θα τρώμε το πρωί
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι,
ένα τσαμπί σταφύλι από τ’ αμπέλι
και δίχως πια του φόβου το τριβέλι,
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.
Εμείς που μείναμε
θα βγούμε μια βραδιά
στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
και πριν για πάντα
η νύχτα να μας πάρει
θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
και κούνια για τ’ αγέννητα παιδιά.
Noi che siamo rimasti
sulla dura terra
per i defunti
accenderemo incenso
e quando si perderà
lontano il carretto
di Caronte, il grande lottatore,
apriremo un danza
in loro memoria.
Noi che siamo rimasti
mangeremo la mattina
una fetta della pagnotta del sole
un grappolo d'uva della vigna
e senza più il trapano della paura
andremo avanti nella vita.
Noi che siamo rimasti
usciremo una sera
nel deserto a seminarvi l'erba
e prima che la notte
ci prenda per sempre
faremo della terra una sacra edicola
ed una culla per i bimbi che nasceranno.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 18.10.2007