Godinama sam tražio da te nadjem (Ploutarxos)
Της απουσίας σου η θλίψη με σκοτώνει
πόλη η ζωή μου η φυγή την ερημώνει
νιώθω χαμένος και συχνά μονολογώ
σαν μια πατρίδα μακρινή σε νοσταλγώ
Τις νύχτες ψάχνω για διέξοδο κι ελπίζω
πίνακας κάθε πρωινό με φόντο γκρίζο
έχεις αφήσει ένα απέραντο κενό
όνειρο μοιάζει ξεχασμένο μακρινό
Έψαχνα χρόνια να σε βρω
σαν τον κρυμμένο θυσαυρό
της φαντασίας μου εικόνα ζωντανή
ποτέ δεν πίστευα πως θα’ σαι αληθινή
Έψαχνα χρόνια να σε βρω
σαν τον κρυμμένο θησαυρό
ο χρόνος έπαιξε μαζί μου τελικά
τώρα με βλέπει και γελάει ειρωνικά
Φυλακισμένος σ’ ένα σώμα λαβωμένο
άλλες αγάπες τώρα πια δεν περιμένω
οι αναμνήσεις όμηρό τους με κρατούν
το παρελθόν να μην ξεχάσω απαιτούν
Αν βρω δύναμη ποτέ να ξαναρχίσω
έρωτες άδειους αδιάφορους θα ζήσω
μια φορά σε μια ζωή είν’ αρκετή
να συναντήσεις μιαν αγάπη δυνατή
Ubija me tuga zbog odsustva tvog
moj život kao grad, što je tvojim odlaskom pust ostao
Osećam se izgubljeno i stalno pričam sam sa sobom
čeznem za tobom, kao za dalekom domovinom
Noćima tražim izlaz i gajim nadu
tabla svako jutro, sive pozadine
ostavila si beskrajnu prazninu
na san liči, zaboravljen, dalek
Godinama sam tražio da te nađem
kao skriveno blago
kao živa slika moje mašte
da si stvarna, nikad nisam verovao
Godinama sam tražio da te nađem
kao skriveno blago
sa mnom se na kraju poigralo vreme
sad me gleda i ironično mi se smeje
U jednom ranjenom telu zarobljen
ne očekujem više nove ljubavi
sećanja me kao taoca drže
i ne daju mi prošlost da zaboravim
Ako ikada nađem snage da počnem opet
ljubavi ću prazne, nebitne, proživeti
jedanput u životu, dovoljno je
veliku ljubav da sretneš
neraidaBGD, Ivana © 18.10.2007