Canzone d'amore (con una piroga)
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου `φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι
Con una piroga te ne vai e ritorni
nelle ore in cui infuria la pioggia,
veleggi verso la terra dei Visigoti
e ti vincono giardini pensili
ma stai lentamente segando le tue ali
Sapeva di sale il tuo corpo nudo
ti portavo da Delfi acqua dolce
in due dicevi che taglierà la tua vita
e prima di riuscire a negarlo tre volte
si è arrugginita la chiave del paradiso
la carovana corre tra la polvere
ed insegue la tua folle ombra
come a calmarsi l'anima con un lenzuolo,
come a legare il Mediterraneo con delle funi,
amore, che ti chiamavamo Antigone
Quale notte ha preso la tua luce?
e in quale galassia ti troverò?
Qui c'è l' Attica, una cava di pietra grigia
e me, un poligono di tiro da poco prezzo
dove si esercitano imprecando soldati stranieri
Alessio Miranda © 04.11.2007