Porodično pitanje (A. i G. Vardis)
Αντώνης:
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο καιρός,
μια ζωή κουβάλαγα βαρύ σταυρό δικό μου.
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε, πάρε στο κινητό,
θα το `χω αφήσει ανοιχτό μες στ’ αυτοκίνητό μου.
Γιάννης:
Διπλανό μου οικόπεδο, έρημο κι αδειανό,
στο παλιό στρατόπεδο μόνος μου τριγυρνώ.
Γουστάρω που τα είπαμε, μα πώς να πούμε κι άλλα
απ’ το καρτοτηλέφωνο που σου τηλεφωνώ;
Ρεφρέν (μαζί):
Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα,
το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό.
Πριν τελειώσουμε, τελειώνει η τηλεκάρτα,
δεν προφταίνω να σου πω πως σ’ αγαπώ.
Αντώνης:
Ποτέ μας δε φερθήκαμε σαν φίλοι εμείς οι δυο,
δεν αναφερθήκαμε ποτέ στα περασμένα.
Κι εκείνη που αγαπήσαμε τη συναντάω εδώ,
σε μια φωτογραφία μας με αγκαλιά εσένα.
Γιάννης:
Μη μου στέλνεις πράγματα ούτε κι επιταγές,
από νωρίς χαράματα πέφτουν οι διαταγές.
Μα εσύ ποτέ δε σήκωνες ούτε το σταθερό σου
και να μιλάω μ’ άφηνες με τηλεφωνητές.
Ρεφρέν (μαζί:
Κάπου κάπου...
Antonis:
Nikad nisam shvatio kako je vreme prošlo
celog sam života muku mučio
i ako želiš da pričamo, pozovi na mobilni
biće mi uključen, u autu
Giannis:
Zemljište do mene, pusto je i prazno
po starom logoru lutam sam
drago mi je da smo pričali, ali kako da kažemo još
iz govornice s koje ti telefoniram
Refren (zajedno):
S vremena na vreme mi napiši i neku razglednicu
sadašnjost nikad nije dovoljna
pre nego završimo razgovor, potrošila se i kartica
ne stižem da ti kažem da te volim
Antonis:
Nikad se nismo ponašali kao prijatelji nas dvoje
nikad nismo pominjali ono što je bilo
i onu što smo zavoleli, vidim ovde
na jednoj fotografiji, u zagrljaju s tobom
Giannis:
Ne šalji mi stvari, ni čekove
od ranog jutra kreću naredjenja
ali ti nikad nisi podizao slušalicu ni na fixnom
i puštao si me da pričam s tel. sekretaricama
Refren (zajedno):
S vremena na vreme...
neraidaBGD, Ivana © 04.11.2007