Breeze
Από την πόρτα σαν θα βγω
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου
Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου
Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη
Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει
Once I pass your threshold
I'll see the sun round
and with your last pretty smile
I will tell you good morning
then I will leave, I will disappear
and maybe you'll only see me again in your dreams
For I am wind that passes
through the alleys of the city
and makes closed windows creak
For I am evening breeze
a breath clear and alive
that makes curved leaves rustle
I leave [to go] high up in the mountain
and then I fall off a cliff
and I vacillate high and low
And I carry in the silence
an insubordinate cry
and an untold hope you have hidden]
Sinistro © 13.06.2004