Maia (O. Elytis)
Η Πούλια πόχει εφτά παιδιά
μέσ’ απ’ τους ουρανούς περνά.
Κάποτε λίγο σταματά
στο φτωχικό μου και κοιτά.
Γεια σας τι κάνετε; Καλά;
Καλά. Πώς είναι τα παιδιά;
Τι να σας πω εκεί ψηλά τα
τρώει τ’ αγιάζι κι η ερημιά.
Γι αυτό πικραίνεσαι κυρά,
δε μου τα φέρνεις εδωνά;
Ευχαριστώ μα `ναι πολλά
θα σου τη φάνε τη σοδειά.
Δώσε μου καν την πιο μικρή
τη Μάγια την αστραφτερή.
Πάρ’ την κι έχε λοιπόν στο νου
πως θά `σαι ο άντρας τ’ ουρανού.
Είπε, και πριν βγάλω μιλιά
μου την καρφώνει στα μαλλιά
Λάμπουνε γύρω τα βουνά,
τα χέρια μου βγάνουν φωτιά.
Κι η Πούλια πόχει εφτά παιδιά
φεύγει και μ’ αποχαιρετά.
La Chioccia che ha sette figlie
passa attraverso i cieli.
A volte si ferma un po'
sulla mia povera casa e guarda.
- Salve come sta ? Bene ?
- Bene. Come stanno le figliole ?
- Che le posso dire, lassù
le consuma il gelo e la solitudine.
- Per questo è tanto triste, signora,
non me le vuole portare qua ?
- Grazie, ma sono troppe
ti mangeranno tutto il raccolto.
- Dammi almeno la più piccola,
Maia, la raggiante.
- Prendila, ma tieni allora in mente
che sarai il marito celeste.
S' illuminano i monti intorno,
le mie mani sprigionano fiamme.
E la Chioccia che ha sette figlie
se ne va e mi dà l'addio.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 13.12.2007