Suicidas ideales
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
Giran la llave en la puerta, toman
sus viejas cartas guardadas,
leen tranquilos, y después arrastran
por última vez sus pasos.
Fue su vida, dicen, una tragedia.
Dios mío, la horrorosa risa de los hombres,
las lágrimas, el sudor, la nostalgia
de los cielos, los desiertos lugares.
Se quedan frente a la ventana, mirando
a los arboles, a los chicos, allá a la nataraleza,
a los marmolistas que martillean,
al sol que para siempre se baja.
Todo ha terminado. La nota está aquí,
breve, simple, profunda, como es necesaria,
llena de indiferencia y perdón
por aquel que leyéndola, llorará.
Se miran al espejo, ven la hora,
preguntan si es una locura o un error,
«todo ha terminado» murmuran «ahora»,
profundamente seguros que anularán su decisión...
maria_gr © 01.01.2008