Love
Κι ήμουν στο σκοτάδι.
Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
And I was in the darkness.
And I was the darkness.
And a ray saw me.
Coolness her hilarious face
and I was the dry daffodil.
How did it shake me the awakening of a youth,
how did they laugh my bitter lips!
As if her eyes told me that
I’m not anymore the castaway and the lonely one,
and I bended from the tenderness,
I that the pain had turned me into rock.
maria_gr © 01.01.2008