Nostalgia
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα δείς δυο μάτια γαλανά
πόσος καιρός! τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σαν ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συμφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν ήλιοι χλωμοί
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
You don’t love and you don’t remember, you say.
And if the breasts puffed out and if you weep
that you can’t cry like at the beginning,
you don’t love and you don’t remember, you may cry.
Suddenly you’ll see two blue eyes
-how much time!- you caressed them for a night;
and it’s like you hear inside of you to move
an old disaster and to wake up.
They will set macabre dance
the memories in the past;
and it’ll bloom in the eyelid like then
and your tear will fall bitter.
The eyes that hang –wan suns-
the light on the snow of the heart and it melts,
loves that move dead,
the first sorrows that they lit again…
maria_gr © 01.01.2008