Statuia
Χθες μεσάνυχτα και κάτι κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεΐτσα που σε γνώρισα
Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε με θυμήθηκε
και τον πόνο μου να ακούσει δεν αρνήθηκε
Και του μίλησα για σένα και για μένανε
και τα μάτια του βουρκώναν και όλο κλαίγανε
Του ’πα για το φέρσιμό σου και για τα άλλα σου
τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα σου
Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου κάτι κλάματα
που με βρήκανε κουρέλι τα χαράματα
Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε
Ieri tîrziu, spre miezul nopţii, am pornit tăcut
Către piaţa mică unde noi ne-am cunoscut.
O statuie lîngă care trist m-am aşezat
M-a recunoscut şi păsul mi l-a ascultat.
Ah şi i-am vorbit de tine, i-am vorbit de noi
Şi-i erau scăldaţi în lacrimi ochii amîndoi.
I-am vorbit de-a ta cruzime, de ce ne-am certat
Şi de-atîtea alte cele ce-s de neiertat.
Doamne,-apoi de-un plîns amarnic am fost zguduit
Incît frînt şi fără vlagă zorii m-au găsit.
Cu statuia împreună am mers pîn' la drum,
Mi-a şters ochii plini de lacrimi dar mai plîng şi-acum.
DETOBON © 01.01.2008