Porgo la mano alla giustizia (O. Elytis)
Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής που μ’ έπλασες
γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου Κυριακές
ανάμεσ’ από των γιαλών τα καλωσόρισες
φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο.
Άπλωσε μια πρασιά στοργής
για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του.
Ν’ ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες,
τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
για να μην είναι άλλο σημάδι στο γυμνό τους στήθος.
Από το αίμα της αψηφισιάς που ξέγραψε τη θλίψη
φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας.
Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου, την αχτίδα,
που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά.
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα.
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.
Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη,
διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή.
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος.
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
Giorno luminoso conchiglia della voce che mi hai plasmato
nudo perché passeggi nelle mie Domeniche quotidiane
in mezzo ai benvenuto delle riviere
soffiami il vento mai prima conosciuto.
Stendi un verde campo di affetto
perché il sole vi faccia rotolare la sua testa.
A accendere con le sue labbra i papaveri
i papaveri che uomini orgogliosi coglieranno
perché altro segno non stia sul loro petto nudo.
Dal sangue della temerarietà che cancellò il dolore
arrivando fino alla memoria della libertà.
Ho cantato l'eros la sanità della rosa, il raggio
che, solo lui, va diritto al cuore.
La Grecia che con fermezza calca il mare.
La Grecia che sempre mi mette in viaggio
verso nude montagne insigni di nevi.
Porgo la mano alla giustizia
fonte di cristallo sorgente eccelsa.
Il mio cielo è profondo e non cambia veste.
Ciò che amo non cessa mai di nascere.
Ciò che amo si trova al suo principio sempre.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 10.01.2008