El remolino
Στριφογυρίζω και κύκλους κάνω,
και όλα τ’ αγγίζω και όλα τα χάνω,
και τ’ άστρα γυρίζουν και με ζαλίζουν,
και μέσα με πάνε, δε θέλω, φοβάμαι...
Κι ο αέρας φυσάει και με παρασέρνει,
και η βάρκα μου σπάει και η δίνη με παίρνει,
πιο πέρα απ’ τα λόγια και πέρα απ’ τις λέξεις,
κι απ’ όλα τα πάθη, κι απ’ όλες τις σκέψεις...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά βουτάω...
Πιο ψηλά, πιο ψηλά πετάω...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ’ το ψέμα...
Πιο ψηλά, πιο κοντά σε σένα...
Στριφογυρίζω και φλόγες πατάω,
τα ρούχα μου σκίζω, στα βράχια χτυπάω,
και τ’ άδεια μου μάτια τη νύχτα μετράνε,
και πίσω απ’ τ’ αστέρια ελπίδα ζητάνε...
Στριφογυρνάω κι ο νους μου αδειάζει,
και ενός μαύρου ήλιου το φως με τρομάζει,
και όλα περνάνε, στο χάος γυρνάνε,
και μένει η αγάπη, μονάχα η αγάπη...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά πετάω...
Πιο ψηλά, πιο ψηλά βουτάω...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ’ τη δίνη...
Πιο ψηλά, στ’ ουρανού τη δίνη...
Πιο βαθιά...
Πιο ψηλά...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ’ το ψέμα...
Πιο ψηλά, πιο κοντά σε σένα...
Doy vueltas y ando en círculos,
y todo lo toco y todo lo pierdo,
y las estrellas giran y me marean,
y me llevan dentro, no quiero, tengo miedo...
Y el viento sopla y me arrastra,
y mi barca se rompe y el remolino me lleva
más allá de las conversaciones y más allá de las palabras,
y de todas las pasiones y de todos los pensamientos...
Más profundo, más profundo me sumerjo...
Más arriba, más arriba vuelo...
Más profundo, más profundo que la mentira...
Más arriba, más cerca de ti...
Doy vueltas y piso llamas,
mi ropa rasgo, me golpeo contra las rocas,
y mis ojos vacíos la noche miden,
y tras las estrellas esperanza piden.
Doy vueltas y se vacía mi mente,
y la luz de un negro sol me asusta,
y todo pasa, se vuelve al caos,
y permanece el amor, el solitario amor.
Más profundo, más profundo vuelo...
Más arriba, más arriba vuelo...
Más profundo, más profundo que el remolino...
más arriba, en el remolino del cielo...
Más profundo...
Más arriba....
Más profundo, más profundo que la mentira...
Más arriba, más cerca de ti...
juan mapache © 13.02.2008