Ode to Georgios Karaiskakis
Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιας
πού πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς
Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης
μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιάδες τ’ ουρανού
Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
Πού πας παλληκάρι πομπές ξεκινούνε
κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε
κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό
Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
οι προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
The screen is sinking, the crowd is stirring,
images all at once are rushing in.
Where are you going, palikari, beautiful like a legend,
as, straight ahead, you drift into death?
And all the antennas of a beaten land ,
megaphones loudspeakers and radios everywhere,
sweetly they lull you to sleep, and you, you are ascending
up on high among the rulers of heaven.
Who, in truth, am I, and where am I going,
with a thousand and two images in my mind?
Headlights blind me and I am going
and I kneel down and kiss your blood.
Where are you going, palikari? The processions are on their way,
and your slaves are howling at the altar.
The crowds are yelling, the bells are ringing,
and your hymn shakes the church.
Who, in truth, am I, and where am I going,
with a thousand and two images in my mind?
Headlights blind me and I am going
and I kneel down and kiss your blood.
stixoi.info © 21.01.2002