Ова ће ноћ остати
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Море, у њему да живим, нећу наћи
у души рибе, телу мачке
свако вече излазим да се утопим
некад звезде, некад ивица амбиса
за нечим трагам, попут бродоломника
године моје..постељу моју..цигаре да угасим..
Ова ће ноћ остати
замрзнута кроз векове
у којој две душе не нађоше скровиште
а странци и осуђеници дођоше на свет
да земаљску љубав проживе..
Изгубих се и ја једно вече
Казантзидисов глас - море
падаше звезде у блатиште
црни је мангуп време и змија црна
срце ми намигну - помириши
како уље овде гори, и отпутуј
Ова ће ноћ остати
замрзнута кроз векове
у којој две душе не нађоше скровиште
а странци и осуђеници дођоше на свет
да земаљску љубав проживе..
neraidaBGD, Ivana © 11.03.2008