Pikku tapaaminen
Όταν περνώ τα βράδια από τη γειτονιά σου
το παραθύρι σου το βλέπω ανοιχτό
σφυρίζω για να βγεις μα βγαίνει η μαμά σου
μες στο σκοτάδι φεύγω και παραμιλώ.
Αν μ' αγαπούσες θα' βγαινες και συ λιγάκι
έστω να μου μιλούσες μόνο μια φορά
κι αν μου `δινες ένα μικρό ραντεβουδάκι
την πιο μεγάλη θα μου χάριζες χαρά.
Αφού μου δείχνεις πως δε θες να μ’ αντικρίσεις
από τη γειτονιά σου δεν ξαναπερνώ
κι όταν το πόνο στην καρδιά σου θ’ αποκτήσεις
τότε θα σέρνεσαι κι εγώ θε να γελώ.
Kun iltaisin käyn korttelissasi
ikkunasi näen avoimena
vihellän että tulisit ulos mutta tuleekin äitisi
pimeyteen menen ja höpisen itsekseni.
Ah voisitpa tulla ulos sinäkin vähän
mulle puhuaksesi vain kerran
ja jos mulle soisit pienen tapaamisen
suurimman lahjoittaisit ilon.
Kun näen ettet halua minua kohdata
korttelissasi en enää käy
ja kun tuska sydämeesi kasvaa
silloin valitat ja minä, herran tähden kuinka nauran.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 14.03.2008