Je gelaat
Το πρόσωπό σου φεύγει σαν το νερό
με βήματα φυγής νυχτερινής.
Μένουν τα μάτια σου μαύρα φιλιά
και το παράπονό μου.
Φεύγει το πρόσωπό σου σαν τον καιρό
που δεν ξαναγυρίζει
βαθαίνει η θλίψη μου κι η ερημιά
και το παράπονό μου.
Je gelaat verdwijnt als het water,
met nachtelijke vluchtstappen.
Je ogen, zwarte kussen, blijven,
net als mijn klagen.
Het verdwijnt, je gelaat, net als het water
dat niet terugkeert.
Mijn verdriet wordt groter,
de eenzaamheid en mijn klagen.
renehaentjens © 18.03.2008