Coraggio, Grecia mia (Sofia Vembo)
Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα `λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους.
Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει,
δε θα το βάλουμε μαράζι
και δε θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,
γιατί δεν είν’ πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε:
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν οι εχθροί σου.
Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.
Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ’ στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.
Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχύσαμε,
να μας καθίσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε.
Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα:
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν’ οι εχθροί σου.
Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.
Chi se lo aspettava in verità,
che mettessero in giro menzogne e favole
e scordassero ormai quelle loro parole,
che ogni sera ci dicevano dalla loro Londra.
Ma non fa niente, non fa niente
non cadremo in disperazione
né piangeremo se ancora una volta ci avete scordati,
perché non è la prima volta che ci avete presi in giro
e ne berremo un mezzo alla vostra salute
e alla piccola nostra Grecia diremo:
Coraggio Grecia mia
e tieni duro quanto puoi
e quello che van dicendo i tuoi nemici
scrivitelo sulle tue scarpe vecchie*
E se ci hanno slealmente preso in giro,
gli alleati nella ripartizione,
fatti coraggio, Grecia mia, non ci fare una malattia,
perché lo vuole Dio che tu viva, e vivrai.
Su ogni cresta innevata,
quando ci battevamo tutti soli,
tutti ci promettevate mari e monti**
e ci fissavate con venerazione.
Ma tutto questo fu dimenticato,
il Pindo e Trebessina***
forse un giorno noi che versammo tanto sangue,
ci metteranno alla sbarra, perché abbiamo vinto.
Ma anche questo ci sembrerà naturale
e alla Grecia diremo ad una voce:
Coraggio Grecia mia
e tieni duro quanto puoi
e quello che van dicendo i tuoi nemici
scrivitelo sulle tue scarpe vecchie*
E se ci hanno slealmente preso in giro,
gli alleati nella ripartizione,
fatti coraggio, Grecia mia, non ci fare una malattia,
perché lo vuole Dio che tu viva, e vivrai.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 20.03.2008