Mai più guerre (Sofia Vembo)
Μα, εγώ που τραγούδησα τον πόλεμο και τα παλληκάρια μας τα ηρωϊκά, εγώ που τραγούδησα τον πόλεμο με τραγούδια θριαμβικά, εγώ που τραγούδησα τον πόλεμο, τον θυμάμαι και κλαίω, τώρα τραγουδάω και λέω: (ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ) Σπάστε τις άγριες σάλπιγγες, τις θριαμβικές φανφάρες και κάντε τες χαμόγελο και κάντε τες κιθάρες. Τον πόνο κάντε τον κρασί, τον στεναγμό λουλούδι και του πολέμου την κραυγή, ερωτικό τραγούδι. Όχι, καινούργιο πόλεμο, Όχι, καινούργια αντάρα, κατάρα στ’ αστροπέλεκα, στις σάλπιγγες, Κατάρα! Οι κάμποι θέλουν πράσινο, η Άνοιξη θέλει αηδόνια, τ’ άστρα καθάριο ουρανό, τα κορφοβούνια χιόνια. Κι ο άνθρωπος, σαν το τρελό κυνηγημένο ελάφι, ζητάει και λαχταράει να πιει αγάπη, ω, ω, ω, αγάπη, ω, ω, ω, αγάπη, ω, ω, ω, αγάπη. Γλυκό ψωμί κι όχι ζωές να κόβουν τα μαχαίρια, κι αντί να κουβαλάν φωτιά των αγοριών τα χέρια, των κοριτσιών τα ολόχλωμα τα στήθη να απλώνουνε και στην καρδιά τους το γλυκό Απρίλη να καρφώνουνε. Όχι, καινούργιο πόλεμο, Όχι, καινούργια αντάρα, κατάρα στ’ αστροπέλεκα, στις σάλπιγγες, Κατάρα! Οι κάμποι θέλουν πράσινο, η Άνοιξη θέλει αηδόνια, τ’ άστρα καθάριο ουρανό, τα κορφοβούνια χιόνια. Κι ο άνθρωπος, σαν το τρελό κυνηγημένο ελάφι, ζητάει και λαχταράει να πιει αγάπη, ω, ω, ω, αγάπη, ω, ω, ω, αγάπη, ω, ω, ω, αγάπη.		Mah, io che cantai la guerra e i nostri eroici ragazzi, io che cantai la guerra in canzoni di trionfo, io che cantai la guerra, la ricordo e piango, ora canto e dico: (IN PROSA) Spezzate le trombe stridenti, le fanfare trionfanti, e cambiatele in un sorriso e cambiatele in chitarre. Il dolore cambiatelo in vino, il sospiro in un fiore e il grido di guerra, in una canzone d'amore. Mai più guerre Mai più tempeste, maledizione al fulmine, alle trombe, Maledizione ! Le pianure vogliono il verde, la primavera vuole usignoli, le stelle un cielo terso, le vette vogliono nevi. E l'uomo, come il cervo braccato impazzito, chiede e spasima di bere amore, oh, oh, oh, amore, oh, oh, oh, amore, oh, oh, oh, amore. Dolce pane e non vite taglino i coltelli, e invece di portare fuoco le mani dei ragazzi, le più pallide ragazze protendano il petto e nel loro cuore conficchino il dolce Aprile. Mai più guerre Mai più tempeste, maledizione al fulmine, alle trombe, Maledizione ! Le pianure vogliono il verde, la primavera vuole usignoli, le stelle un cielo terso, le vette vogliono nevi. E l'uomo, come il cervo braccato impazzito, chiede e spasima di bere amore, oh, oh, oh, amore, oh, oh, oh, amore, oh, oh, oh, amore.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 20.03.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info