Korkealla vuorella
Σε ψηλό βουνό,
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν’ αητός.
Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν’ ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα
από τ’ ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε ήλιε ανάτειλε.
Korkealla vuorella,
vuorenjuuren jyrkänteellä,
istuu kotka.
Sateessa, tuiskussa
kurja ja pyytää.
Ja pyytää
aurinkoa nousemaan.
Aurinko nouse-aurinko nouse.
Aurinko valaise ja anna
sulaa
lumen siiviltäni
ja jääpuikkojen
kynsistäni.
Aurinko nouse-aurinko nouse.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 24.03.2008