Anastasia
Το φιλί γυαλί που ράγισε,
τ’ ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.
Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του.
Ποιος καημός χωράει στα μέτρα του
και μετά το γεια μαρτύριο.
Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.
Το φιλί γυαλί που θάμπωσε,
στα αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
και μετά η φωνή δυνάμωσε,
το μαζί, το ναι, τα βήματα.
Το γιατί χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο...
Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.
The kiss-a glass that cracked
reflecting your precious eyes
and then joy wrecked,
together like seabed and horizon.
The body and the impetus are mysteries
a black ring with its stone.
Which pain can fit in it
and then "bye" is a torment.
In your name Anastasia
you are saying a thousand of hanging vows
like an immemorial light
in the night of cries...
In the end life is just three letters*.
The kiss-a glass that blurred,
in our salty words and the waves
and then the voice got louder,
the "together", the "yes", the steps.
The "why"-a square piece of paper,
with erased years-margins,
your soul asks me of limits,
but the soil is wet and barren...
In your name Anastasia
you are saying a thousand of hanging vows
like an immemorial light
in the night of cries...
In the end life is just three letters.
Myrmidon © 31.03.2008