Aivali
Είδα στο όνειρό μου πάλι τ’ Αϊβαλί
και ανάμεσά μας θάλασσα γυαλί,
που την περπατούσα όπως ο Χριστός
κι έφτασα στο σπίτι μου γονατιστός.
Βρίσκω δύο ξένους, μάνα, στη μουριά,
να κοιμούνται σαν τα καλά παιδιά.
Τόσο δρόμο έκανα να `ρθώ
κι ούτε ένας ίσκιος να ξεκουραστώ.
Είδα στο όνειρό μου πάλι τ’ Αϊβαλί
και ανάμεσά μας θάλασσα γυαλί,
στο καθρέφτισμά της όλα κοντινά,
σπίτια και καράβια και ψηλά βουνά.
Βρίσκω μία ξένη, μάνα, στα λευκά,
να ποτίζει σγουρά βασιλικά.
Τόσο δρόμο έκανα να `ρθώ
κι ούτε ένα φύλλο να σε θυμηθώ.
Είδα στο όνειρό μου σπίτι με αυλή
και ανάμεσά μας θάλασσα πολλή,
για να βγω αντίκρυ δίχως να πνιγώ,
δράκοντας θα γίνω όλη να την πιω.
Näin unessani taas Aivalin
ja välillämme meri kuin lasi,
jota kävelin kuin Kristus
ja saavuin kotiini polvillani.
Löydän kaksi vierasta, äiti, silkkiäispuusta,
nukkuen kuin kiltit lapset.
Niin pitkän matkan tein tullakseni
eikä ainoata varjoa levätäkseni.
Näin unessani taas Aivalin
ja välillämme meri kuin lasi,
sen peilissä kaikki lähellä,
talot ja laivat ja korkeat vuoret,
Löydän yhden vieraan, äiti, poppeleista,
kastelemassa kähäriä basilikoita.
Niin pitkän matkan tein tullakseni
eikä lehteäkään sinut muistaakseni.
Näin unessani talon pihoineen
ja välillämme merta paljon,
kulkeakseni sitä hukkumatta,
muuttuisimpa lohikäärmeeksi sen kaiken juodakseni.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 26.04.2008