Seashores and sunsets
Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος
πλανιέται μονάχο στην γη
Χωρίς ντροπή, αναζητεί
τον ήλιο που έχει χαθεί,
στα σκοτάδια να βρει
Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει
ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα
κρατούνε την δόλια καρδιά
Μπορεί ακόμα μπορεί,
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει
να μάθει ποτέ το γιατί
It's dusk all over and the night
is unfolding deep darkness around
a girl, a stranger, is wandering
as a shadow, alone on earth.
Without a shame, she is seeking
the sun that is already gone,
in the dark, trying to find him.
She may have been allured
by seashores and sunsets
which may keep the poor heart
for ever as a slave.
She may even - who knows -
have lost her mind after all
and then who'll care to ask
and ever find out why.
zafreud, Ζαφειρία © 04.05.2008