Tiet sinua veivät
Στα μάτια σου πέφτει βαρειά συννεφιά
νυχτώνει στο σπίτι, στους δρόμους, στα πάρκα,
κι εσύ φεύγεις μόνος μες στην παγωνιά,
για τόπους που ανθίζει μονάχα η χαρά.
Οι δρόμοι σε γέλασαν, σε πήγαν αλλού,
βαρύ το παράπονο σε πνίγει παντού,
κανείς δε σου μίλησε και δε σε ζυγώνει,
κι αυτό που ονειρεύτηκες, αργά σε σκοτώνει.
Χαμένες οι νύχτες που πέρασε εδώ,
στην πόρτα μου άστρο σβηστό τ’ όνομά σου,
σε ποιο σταυροδρόμι του κόσμου να `ρθω,
καθώς θα διαβαίνεις, τραγούδι να πω.
Οι δρόμοι σε γέλασαν, σε πήγαν αλλού,
βαρύ το παράπονο σε πνίγει παντού,
κανείς δε σου μίλησε και δε σε ζυγώνει,
κι αυτό που ονειρεύτηκες, αργά σε σκοτώνει.
Silmiisi laskeutuvat raskaat pilvet
yö laskeutuu kotona, kaduille, puistoihin,
ja sinä menet yksin kylmyyteen,
paikkoihin joissa kukkii vain ilo.
Tiet sinua veivät, sinut veivät muualle,
raskas tuska sua tukehduttaa kaikkialla,
kukaan ei sinulle puhunut eikä sinua lähesty,
ja se mistä unelmoit, hitaasti sinut tappaa.
Hukattuja yöt jotka kuluivat täällä,
ovellani sammunut tähti on nimesi,
mihin tienristeykseen maailmassa tulisin,
kun kuljet ohi, laulun laulaakseni.
Tiet sinua veivät, sinut veivät muualle,
raskas tuska sua tukehduttaa kaikkialla,
kukaan ei sinulle puhunut eikäsinua lähesty,
ja mistä unelmoit, hitaasti sinut tappaa.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 14.05.2008