Kemál
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
Usłyszcie opowieść o Kemálu -
O pewnym młodym księciu ze Wschodu
Potomku Sindbada Żeglarza
Który uważał że może zmienić świat
Lecz gorzkie są wyroki Allaha
I mroczne są dusze ludzi
Dawno temu przed wiekami tam gdzie Wschód daleko gdzieś
Skarbce świeciły pustkami w wodzie mętna była pleśń
Hen w Mosulu hen w Buszehrze daktylowiec stary stał
Tam pustyni dzieci szczerze wypłakują cały żal
Pewien młodzian z zacnych rodów w którym królów płynie krew
Słysząc skargę nędzy głodu wnet przybywa w strony te
Spoglądają Beduini z troską jak przysięga im
Na Allaha święte imię - kres nadejdzie czasom złym
Gdy wielmożni usłyszeli jakiż hardy jest Kemál
Wilczy kieł lwią skórę wzięli i ruszyli w siną dal
Za Tygrysem za Eufratem z ziemi aż po nieba skłon
W pogoń bieżą za tym chwatem aby żywcem pojmać go
Wnet się rzuca nań wataha niczym stado wściekłych psów
Do kalifa ciągną w łachach aby sznur zarzucił mu
Czarny miód i mleko czarne tego ranka wypić miał
I na szubienicy marnej wnet ostatnie tchnienie dał
Z sędziwymi wielbłądami z rudą szkapą samoczwart
Stoi pod nieba bramami prorok losu swego wart
Idą teraz razem-razem chmur spowija ich tam kłąb
Lecz Damaszku mają gwiazdę - towarzysza wszystkich mąk
Po miesiącu czy po roku już wysoki widzą tron
Allah spod gniewnego wzroku Sindbadowi rzuca sąd
"Pokonany mój sokole - nic nie zmienia się od lat
Chociaż prawda w oczy kole - ogniem mieczem stoi świat"
Dobranoc Kemálu - ten świat nie zmieni się nigdy
Dobranoc...
EleutheriaPL, Elżbieta Flisak © 17.05.2008