De dans van de zeven sluiers
Πέπλα κόκκινα μαλλιά
του κόσμου ανοίγουν τη θηλιά.
Οι ψευδαισθήσεις μου σκορπούν
σαν γέρνουν να προσευχηθούν
στο γυμνό της το κορμί.
Θεοί και μύστες, του κόσμου θύτες
θα σβήσουν όλοι μια στιγμή.
Τσιγγάνοι, αγύρτες, της γης ξενύχτες,
θα δουν την άνοιξη μια αυγή.
Φωτιά στου κοριτσιού το βλέμμα
τρελό στήνει χορό για μένα.
Επτά τα μυστικά της πέπλα,
καρδιά τις αντοχές σου μέτρα.
Στης σαγήνης το χορό
το μέλλον γίνεται παλιό,
τα ζάρια πέφτουν και κυλούν,
τα τείχη ξύλινα καλούν
κι όλα γίνονται ξανά.
Οι Δυσδαιμόνες, μες τους αιώνες
του φόνου ψάχνουν την πηγή.
Κι οι μάνες μόνες στους ελαιώνες
λατρεύουν πάλι την πληγή.
Φωτιά στου κοριτσιού το βλέμμα
τρελό στήνει χορό για μένα.
Επτά τα μυστικά της πέπλα,
καρδιά τις αντοχές σου μέτρα.
Sluiers rode haren -
voor iedereen houden ze de strop gereed.
Mijn illusies spatten uiteen
als ze vooroverbuigen om te bidden
bij haar naakte lichaam.
Goden en ingewijden, zij die offeren aan de kosmos,
ze gaan allemaal ooit verdwijnen.
Zigeuners, vagebonden, nachtbrakers van deze aarde,
op een ochtend zullen ze de lente zien.
Vuur in de blik van het meisje,
een dolle dans voert ze voor me uit.
Haar zeven geheime sluiers...
hartje, bereken je weerstand!
In de betoverende dans
wordt de toekomst oud.
De dobbelstenen vallen en rollen,
de houten wanden roepen op
en alles gebeurt nog eens opnieuw
Door de eeuwen heen zoeken ongelukkigen (of Desdemona's)
het waarom van de moord.
De moeders blijven achter in de olijfgaarden,
en vereren weer de wonde.
Vuur in de blik van het meisje,
een dolle dans voert ze voor me uit.
Haar zeven geheime sluiers...
hartje, bereken je weerstand!
renehaentjens © 19.05.2008