Argo
Όλα τα βλέπω ρόδινα απόψε,
μέσα στου πυρετού μου την αχλή.
Γείρε στο πλάι μου παλιέ μου πόθε
και μέχρι να ‘ρθει η ανατολή,
λύσε τα φρένα τα σχοινιά μου κόψε.
Μες το μυαλό μου έγιναν κουβάρι,
όσα έζησα κι όσα έχω ονειρευτεί.
Του χρόνου όλα τα σβήνει το σφουγγάρι
κι εσύ Αργώ με χάρτινο πανί,
σε σκοτεινά νερά έχεις σαλπάρει.
Φεύγει η αγάπη φεύγει σαν αέρας,
στου δρόμου την πολύβουη ερημιά.
Μην ψάχνεις το χρυσόμαλλο το δέρας
Κολχίδα δεν υπάρχει τώρα πια,
παιχνίδια είμαστε της κάθε μέρας.
Πάμε στον κόσμο υπέροχα μονάχοι,
μ’ ένα παλιό τραγούδι χαρωπό.
Το τραγουδάνε οι θαλασσομάχοι
και λέει στο γλυκό του τον σκοπό,
πως μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει.
Everything I see rose-colored tonight
through my fever's mist.
Come back, the old desire
and till the dawn's coming
release the brakes and cut the ropes.
In my mind they all got entangled,
what I've lived and what I've dreamed.
In the coming year all will be erased by a sponge.
And you, the Argo ship with a paper sail,
you had sailed out into the dark waters.
The love is leaving, leaving like the wind
into the desolation of a buzzying road.
Don't you try searching for the Golden Fleece.
Kolhida does not exist anymore.
We are playthings of each passing day.
We go into the world gloriously on our own
accompanied by a breezy old song.
It is being sung by the sea devils,
and it is saying in its sweet tune
that no voyage can be in vain.
Maroulya © 04.06.2008