Anastasía
Το φιλί γυαλί που ράγισε,
τ’ ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.
Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του.
Ποιος καημός χωράει στα μέτρα του
και μετά το γεια μαρτύριο.
Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.
Το φιλί γυαλί που θάμπωσε,
στα αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
και μετά η φωνή δυνάμωσε,
το μαζί, το ναι, τα βήματα.
Το γιατί χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο...
Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.
El beso - vidrio roto
reflejando tus ojos preciosos
y después naufragó la alegría
como el fondo del mar y el horizonte
El cuerpo y el ímpetu un misterio
anillo blanco con su piedra
Qué pena cabe en su espacio
y después de la despedida, tortura
En tu nombre Anastasia
cuelgas mil oblaciones
como antigua luz
llorando en la noche
Al final la vida (zoi) es tres letras
El beso - vidrio borroso
en nuestras palabras saladas y en las olas
y después la voz subió
el estar juntos, el sí, los pasos
El porqué - papel cuadrado
con borrados años - márgenes
me pide tu alma límites
pero el suelo es mojado y estéril
En tu nombre Anastasia
cuelgas mil oblaciones
como antigua luz
llorando en la noche
Al final la vida (zoi) es tres letras.
shirkhan © 07.06.2008