Crépuscules

Όταν ο ήλιος ξεψυχάει
και ο εσπερινός χτυπάει
τι είναι εκείνο που με τρώει λίγο λίγο
κι όλο σκέφτομαι κι όλο σκέφτομαι
κι όλο θέλω να φύγω

Δειλινά σαν τα μαχαίρια
δειλινά που σε πεθαίνουν
μοναχά τα δυο σου χέρια
μ’ ανασταίνουν
Δειλινά σαν τα μαχαίρια
δειλινά που σε πεθαίνουν
μοναχά τα δυο σου χέρια
μ’ ανασταίνουν

Όταν ο ήλιος χαμηλώνει
και η σκιά μου μεγαλώνει
τι είν’ εκείνο που με σβήνει λίγο λίγο
κι όλο σκέφτομαι, κι όλο σκέφτομαι
κι όλο θέλω να φύγω

Δειλινά σαν τα μαχαίρια
δειλινά που σε πεθαίνουν
μοναχά τα δυο σου χέρια
μ’ ανασταίνουν
Δειλινά σαν τα μαχαίρια
δειλινά που σε πεθαίνουν
μοναχά τα δυο σου χέρια
μ’ ανασταίνουν


Quand le soleil décline
Et que l'Angelus sonne
Qu'est-ce qui me dévore peu à peu ?
Et je pense sans cesse et je pense sans cesse
Que je veux seulement partir

Des crépuscules comme les couteaux
Des soirs qui te tuent
Tes 2 mains, seules,
me ressuscitent
Des crépuscules comme les couteaux
Des soirs qui te tuent
Tes 2 mains, seules,
me ressuscitent

Quand le soleil descend
et que mon ombre s'allonge
Qu'est-ce qui m'éteint peu à peu ?
Et je pense sans cesse et je pense sans cesse
Que je veux seulement partir

Des crépuscules comme les couteaux
Des soirs qui te tuent
Tes 2 mains, seules,
me ressuscitent
Des crépuscules comme les couteaux
Des soirs qui te tuent
Tes 2 mains, seules,
me ressuscitent

www.projethomere.com © 15.06.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info