A un vecchio compagno di studi (Kariotakis)
Φίλε, η καρδιά μου τώρα σαν να εγέρασε
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θα `ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ’ όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ’ άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα `χουν της Ειρήνης.
Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα’ ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ’ ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα `ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα `ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.
Ora il mio cuore, amico, s'è come fatto vecchio,
la mia vita ateniese è terminata ormai,
che talora in festa e dolce mi trascorse
e talor della fame in amara compagnia.
E mai più tornerò al luogo che la patria
volle donarmi di gioventù alla festa
da viaggiator soltanto vi passerò di fretta
colla speranza mia e il sogno che si è spento.
Come adempissi un voto sarò alla tua casa
e di tua sorte mi diranno che non sanno.
Insieme a un altro vedrò la tua Afrodite
e d' Irene la casa stranieri occuperanno.
Alla taverna andrò per domandare
di bere come un tempo il nostro "Samo".
Tu lì non ci sarai e avrò da quelli un vino strano
che berrò tuttavia per potermi ubriacare.
Cantando salirò e barcollando
su allo Zappio dove andavamo insieme.
Sarà bello là intorno, quell'orizzonte vasto
e come un pianto sarà la mia canzone.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 19.10.2008