Drapetsona (Trébizonde)
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά Το `δερνε αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός κάθε παράθυρό του κι ουρανός Κι όταν ερχόταν η βραδιά μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί		Bâtie avec du sang, sur chaque pierre de la nostalgie sur chaque clou des peines et du chagrin. Mais lorsque chaque soir nous rentrions du travail elle et moi, ce n'était que rêves et baisers. Le vent et la pluie la fouettaient mais c'était un port d'attache une étreinte et un doux havre de paix Ah, notre maisonnette, elle avait une âme elle-aussi. Prends notre couronne de mariage, prends notre géranium à Drapetsona, il n'y a plus rien à vivre pour nous Prends ma main et partons mon ange nous vivrons même dans la misère. Un lit et une chaise à bascule dans un coin à travers les trous du toit les étoiles et les oiseaux. Chaque porte représentait de la sueur et des soupirs mais chaque fenêtre était un ciel. Et quand venait le soir dans la ruelle étroite les enfants s'en donnaient à coeur joie. Ah, notre petite maison, elle avait un coeur elle-aussi. Prends notre couronne de mariage, prends notre géranium à Drapetsona, il n'y a plus rien à vivre pour nous Prends ma main et partons mon ange nous vivrons même dans la misère.
aristobule, Denis © 19.10.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info