En kadu että sinua kovin rakastin
Δε μετανιώνω που σ’ αγάπησα πολύ
και σκλάβα έγινα, αγόρι μου, δική σου
είσ’ ο αφέντης, το καμάρι μου εσύ
και στη φωτιά να πέσεις θε να `ρθω μαζί σου.
Εγώ και συ, εγώ και συ
χαρές και λύπες θα τις ζήσουμε μαζί.
Δε μετανιώνω που θα ζήσω φτωχικά,
ποτέ δεν πόθησα να ζήσω σε παλάτια,
φτάνει μονάχα να μου λες πως μ’ αγαπάς
σαν με κοιτάς με τα γλυκά σου μαύρα μάτια.
Δε μετανιώνω που σ’ αγάπησα πολύ
κι ούτε παράπονο κρυφό έχω στα στήθια,
είσαι για μένα η ελπίδα μου η χρυσή,
το αρχοντόπουλο που λεν στα παραμύθια.
En kadu että sinua rakastin paljon
ja orja minusta tuli, poikasen, omasi
olet pomo, ylpeyteni sinä
ja tuleen jos putoat, luoja, tulen mukaasi.
Minä ja sinä, minä ja sinä
ilot ja surut elämme yhdessä.
En kadu ettää elän köyhästi,
koskaan en himoinnut elää palatseissa,
riittää vain kun sanot mua rakastavasi
kun mua katsot ihanilla tummilla silmilläsi.
En kadu että sinua rakastin paljon
ei tuskaa salaistakaan ole rinnassani,
olet minulle toivoni kultainen,
ylimys joista kerrotaan saduissa.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 19.10.2008