Poikani, poikani
Γιε μου, είν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου σ’ έναν δρόμο λασπωμένο θα ’σαι πάντα σαν δεντρί ξεριζωμένο δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου γιε μου, γιε μου, πώς πονώ Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν ακριβέ μου ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου που ’χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά		Poikani, on tuskani kestämätön kun sinut näen kuivana lehtenä unikon elämässä takaa-ajettuna kiertävän Poikani, et kuunnellut isäparkaasi harhaanjohdettuna päivästä päivään olet kahdenkymmenen ja kuitenkin vanhenet Poikani, mitä odotat, sano mulle tiellä kuraisella olet aina kuin puu juureton ilman kohtaloa, ilman aurinkoa ja taivasta Poikani, tuskaani ajattele palaa kotiin parantaakseni haavasi poikani, poikani, kuinka kärsin Poikani, ovat ihmiset epäinhimillisiä ylimykset ovat kauppiaita sodan ja nauravat kun kyynelemme vierii Poikani, älä luota kehenkään kalliini kun ystäväsikin iloitsivat, Luojan tähden kun olet vajonnut nyt niin alas
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.10.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info