Insomnia
Αγρύπνια, αψηλάφητο ζωο!
Δίχως, μια στάλα στοργή,
σ’ όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που `ναι πάντα αδειανή.
Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ’ αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.
Δεν αγαπάς!Αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά,
αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το "ωσαννά".
Αγρύπνια της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
που `χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.
Insomnia, you untouchable beast
without affection - not a little grain.
To a soul thirsty for a mirage you tilt
your cup, always empty, to hope in vain.
And I am having a white sleepless night,
foggy as a Sunday drizzle.
I know why at my anguished ears
you jump and lick them as a bitch.
You don't love! Your fleas you shed off -
faraway sounds that come and talk.
Insomnia, a cacophonous player,
screeching hosannas for an elite folk.
Insomnia, you a hellish monster.
a churning fire is your kiss,
leaving a taste of an iron bar,
one of those ripped off old ships.
Maroulya © 15.11.2008