Nikad više (Kitrina podilata)
Ποτέ ξανά δε θα αφήσω από τα χέρια μου να φύγει τέτοιο φως όταν ο ήλιος του χειμώνα θα μεθάει εγώ τα χέρια μου θα βλέπω τη φωτιά του Ποτέ ξανά δε θα μεθύσω με το κρασί από τα αμπέλια μιας βραδιάς όταν η μνήμη μου ξανά θα μ’ απατάει πάλι στα χέρια μου θα έχω τα σημάδια Δε θέλω πια στους ουρανούς τα αστέρια που `κρυψε το φως να κυνηγώ Δε θέλω πια χίλιους θεούς μαζί και άνεμους τρελούς ν’ ακολουθώ Ποτέ ξανά δε θα γκρεμίσω πόρτες και σύνορα που βγάζουν μακριά Θέλω μονάχα αληθινά να σου μιλήσω πάλι όπως πρώτα τα φτερά μου να ανοίξω Δε θέλω πια στους ουρανούς τα αστέρια που ‘`κρυψε το φως να κυνηγώ Δε θέλω πια χίλιους θεούς μαζί και άνεμους τρελούς ν’ ακολουθώ		Nikad više neću dozvoliti iz mojih ruku da ode takva svetlost kada se sunce zime bude opijalo ja ću u rukama svojim gledati njegovu vatru Nikad se više neću napiti od vina iz vinograda jedne noći kada me sećanje bude varalo opet na svojim ću rukama imati tragove Ne želim više po nebu zvezde što je sakrila svetlost da lovim ne želim više hiljade bogova zajedno s vetrovima ludim da sledim Nikad više neću srušiti vrata i granice što daleko vode želim samo iskreno da ti se obratim opet kao u početku krila svoja da raširim Ne želim više po nebu zvezde što je sakrila svetlost da lovim ne želim više hiljade bogova zajedno s vetrovima ludim da sledim
neraidaBGD, Ivana © 15.11.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info