Luke (Giorgos Giannias)
Πόσο γρήγορα ο καιρός μας προσπερνάει
σαν εχθές ήταν που μ’ άφησες εσύ
μ’ ένα γεια σου που ξεθώριασε και πάει
σε αγκάλιασε η νύχτα κι η σιωπή
Πάντα μόνη σου θα είσαι να το ξέρεις
πώς θα κλαις γι’ αυτά που έχεις αρνηθεί,
θα πονάς, θα με ζητάς, θα υποφέρεις
θα γυρνάς στα μέρη που ήμασταν μαζί,
και θα με ψάχνεις στα λιμάνια
εκεί που δένουν τα καράβια
θα ρωτάς, θα με ψάχνεις στις πλατείες
στις σκοτεινές τις συνοικίες
θα γυρνάς
Ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι νιώθεις κι ό,τι αγγίζεις
θα ’ναι μόνο εμπειρίες βιαστικές
και αυτά που τελικά εσύ ελπίζεις
δε θα βρεις ποτέ σε άλλες αγκαλιές,
και θα με ψάχνεις στα λιμάνια
εκεί που δένουν τα καράβια
θα ρωτάς θα με ψάχνεις στις πλατείες
στις σκοτεινές τις συνοικίες
θα γυρνάς
Koliko nas brzo vreme nosi napred,
kao da juce bilo je, kad si me ostavila
Sa jednim „zdravo“ koje izbledelo je i proslo
iscezla si u noci i tisini.
Uvek sama bices, to da znas,
kako plakaces za onim cega si se odrekla.
Bolovaces, trazices me, patices,
vracaces se na mesta na kojima smo bili zajedno.
Trazices me u lukama,
tamo, gde vezuju brodove.
Pitaces, (za mene) trazices me po trgovima,
po mracnim coskovima...
Vratices se (meni)...
To o cemu mislis, sto osecas i cemu tezis
ostace samo "iznudjene mogucnosti",
a ono cemu se ustvari nadas
nikada neces naci u tudjem zagrljaju.
Trazices me u lukama
tamo, gde vezuju brodove
Pitaces, (za mene) trazices me po trgovima.
po mracnim coskovima...
Vratices se (meni)...
jasminica, Jasmina © 20.11.2008