Kikí cada tarde
Η Κική κάθε βράδυ κάνει ό,τι μπορεί
με τα’ ασήμι στ’ αυτί και με το κοκκινάδι
κι εγώ πέφτω απ’ τα σπίτια κι ούτε μια γρατζουνιά
στις εννιά κελαηδούν τα σπουργίτια
Νοίκιασέ μου γουέστερν, πάρε μου παγωτό
Παίξε τον τελικό Λίβερπουλ και Μάντσεστερ
Πήγαινέ με στη Ρώμη και στη Χαλκιδική
Η Κική δε μου έγραψε ακόμη
Πάω συχνά στα μπουρδέλα, μην το πεις πουθενά
Η Σπεράντζα Βρανά με οδηγεί στην κοπέλα
Αλβανοί, ναύτες, γέροι κι άλλοι μου συγγενείς
Μα κανείς την Κική μου δεν ξέρει
Τα τραγούδια που γράφω σπάνια έχουν ρεφραίν
Δε φοράω σουτιέν, ούτε ζω στο Αϊντάχο
Μένω στην Καλλιθέα κι αγαπάω μια Κική
Η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία...
Kikí cada tarde hace lo que puede
con la plata en la oreja y el colorete.
Y yo caigo de las casas y ni una marca.
A las nueve los gorriones cantan.
Alquílame un western, tráeme helado.
Juega la final Liverpool-Manchester.
Llévame a Roma y a la Calcídica.
Kikí no me ha escrito todavía.
Frecuento los burdeles, pero a nadie se lo digas.
Esperanza Braná me conduce hacia la chica.
Albaneses, marinos, viejos y demás familia.
Pero para todos mi Kikí es desconocida.
Las canciones que escribo raramente tienen estribillo.
No llevo sujetador ni en Idaho vivo.
Vivo en Kalizea y quiero a una Kikí.
Sólo la vida es bonita así...
eclatant © 01.12.2008