Montagnes violettes
Μενεξεδένια ήταν τα βουνά
μενεξεδένια τα φιλιά
μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου
κατάμαυρη είναι η μοναξιά.
Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε
μου σκίζει πάντα την καρδιά
το σφύριγμά του είναι για μέ λυγμός
το πέρασμά του είναι καημός.
Ήμουν για σένα ο διαβάτης που περνά
ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά.
Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου
σα νά ‘σουνα μικρό πουλί
με την αυγή γλυκοκελάηδησες
το δειλινό είχες χαθεί.
Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ
μετρώ τα κίτρινα κλαδιά
μετρώ τα φύλλα που ξεράθηκαν
την άμετρη μετρώ ερημιά.
Violettes étaient les montagnes
violets les baisers
violets tes yeux
et si noire la solitude.
Ce train qui t'a déraciné
me déchire toujours le coeur
son sifflement est pour moi un sanglot
son passage un chagrin.
Pour toi j'étais l'homme de passage
pour moi tu étais l'eau et le feu.
Je t'ai tenue dans mes mains
comme un petit oiseau
à l'aube tu gazouillais doucement
le soir tu avais disparu.
Et moi j'erre maintenant dans les bois
je compte les branches vertes
je compte les feuilles qui ont flétri
je mesure la dévastation infinie.
stephellas, Stéphane © 02.12.2008