Waarheen je ook gaat...
Ένα τρένο σου είπα θα με πάρει να φύγω
απ’ την κίτρινη πόλη με τα μαύρα πουλιά
Από `δω που πεθαίνω στη σκιά λίγο λίγο
ζητιανεύοντας πάντα τα πικρά σου φιλιά
Και γελούσες και είπες στα μαλλιά σου κρυμμένη:
"Όπου πας, θα γυρίσεις σαν τρελός να με βρεις!"
Η ζωή σου από μένα είναι μαχαιρωμένη
δίχως πίκρα και πόνο και καημό δεν μπορείς
Και το τρένο σφυρίζει και στο τζάμι μου χιόνι
κι έχω φύγει και τρέχω για να βρω λυτρωμό
Και ραγίζει η καρδιά μου που θα πλάγιαζες μόνη
δεν μπορώ, θα γυρίσω απ’ τον πρώτο σταθμό
Και γελούσες και είπες στα μαλλιά σου κρυμμένη:
"Όπου πας, θα γυρίσεις σαν τρελός να με βρεις!"
Η ζωή σου από μένα είναι μαχαιρωμένη
δίχως πίκρα και πόνο και καημό δεν μπορείς
Een trein zou me meenemen ver van de stad,
Die gelige stad met zijn zwarte vogels,
Weg van hier, waar ik in de schaduw langzaam te gronde ga
Steeds maar bedelend om jouw bittere kus.
En jij lachte er om en zei, verscholen in je haar:
Waarheen je ook gaat, je komt toch als een gek weer bij me terug
Ik heb je leven met een mes doorboord,
zonder bittere pijn en verdriet kun jij niet bestaan.
En de trein fluit en er zit sneeuw op het raam,
ik ben weggegaan, haastig, om verlossing te vinden.
En het verscheurt mijn hart dat jij nu alleen slaapt
Ik kan er niet tegen, op het volgende station ga ik terug.
En jij lachte en je zei, verscholen in je haar:
Waarheen je ook gaat, je komt toch als een gek weer bij me terug
Ik heb je leven met een mes doorboord,
zonder bittere pijn en verdriet kun jij niet bestaan.
saminthe © 03.12.2008